offers

360-430 v.C.

Na het offer bereid iemand het hoofd van het varken voor de tempel.

The Garden of Earthly Delights

detail

Bosch, 1480-1490
Noordelijke rennaissance
Schilderde duivelse en satirische tafeleren. Er zitten veel symobolen in zijn werk maar het is niet echt duidelijk waarnaar deze verwijzen aangezien de meeste bronnen verloren gegaan zijn.

franz marc

Franz Marc 1880-1919

Expressionisme

De beelden kloppen qua proporties niet maar er zit wel veel zeggingskracht in door kleur en vorm.

Hij schilderde vooral dierenportretten, waarbij hij de innerlijke essentie van het dier probeert weer te geven. Kleuren spelen hierbij een belangrijke rol, waarmee hij een gevoel wil uitdrukken. Zo stond blauw bijvoorbeeld voor "het mannelijke principe, stug en geestelijk" en geel voor "het vrouwelijke principe, zacht, vrolijk en zinnelijk". Onder invloed van het kubisme vereenvoudigde hij ook de vormen sterk. Hierdoor neigden zijn schilderijen steeds sterker naar het abstracte. In zijn laatste werken wordt vooral verwezen naar de zeggingskracht van het expressionisme.

Bronnen: http://nl.wikipedia.org/wiki/Franz_Marc#Schilderijen, http://zonnehart2010.skynetblogs.be/archive/2010/04/10/franz-marc-1880-1916-munchen-blue-rider.html

the tale of pigling bland

"The tale of pigling bland" is een kinderboek geschreven en geillustreerd door Beatrix Potter. Het boek werd voor het eerst uitgegeven in 1913 door Frederick Warne & Co.

Verhaal:

Tante Pettitoes, een oude zeug, kan niet langer omgaan met haar acht vervelende nakomelingen en wil dat ze het huis verlaten, met uitzondering van een goed opgevoede zeug genaamd Spot. Twee van hen, genaamd big Bland en Alexander, gaan naar de markt. Big Bland is heel verstandig, maar de meer frivole Alexander verliest zijn varken vergunning en botst op een passerende politieagent. Hij is verplicht om terug te keren naar de boerderij.

Met tegenzin gaat big Bland alleen verder. Later vindt hij de ontbrekende papieren, als gevolg van een eerdere schermutseling met Alexander. Hij probeert zijn broer te vinden, maar eindigt verdwaald in het bos en brengt de nacht door in op een vreemde boerderij. Hij wordt in de ochtend gevonden door een norse boer, Peter Thomas Piperson, die hem in staat stelt om te verblijven in zijn huis, maar big is niet zeker of de boer betrouwbaar is.

Zijn angsten worden snel bevestigd wanneer hij ontdekt dat Piperson een tweede varken in huis heeft, die werd gestolen van haar baasje en wie hij van plan is om te zetten in ham. Dit tweede varken, een mooie zwarte Berkshire zeug genaamd Pig-pruik, suggereert om weg te lopen, zodat ze niet worden verkocht, of erger, opgegeten. Big Bland heeft in ieder geval besloten om niet langs de markt te gaan en in plaats daarvan via een aardappel boer.

In de loop van hun ontsnapping stuiten ze op een kruidenier in een kar die Pig-pruik erkent als de onlangs gestolen varken voor wie een beloning is afgegeven. Door samen te werken slagen de twee varkens erin om tijd te winnen en zodra de kruidenier op een veilige afstand is, vluchten ze naar de grens om tenslotte over de heuvels, ver weg te gaan. Ze dansen om hun nieuw gevonden vrijheid te vieren.

Bron:http://en.wikipedia.org/wiki/The_Tale_of_Pigling_Bland

De wolf en de drie biggetjes

Sprookje:
Moeder varken stuurt haar drie zoons de wereld in om samen een groot en sterk huis te bouwen. Ze krijgen ruzie en bouwen ieder een eigen huis. Het eerste biggetje is lui en bouwt een huis van stro. Het tweede biggetje is iets ijveriger en bouwt een huis van hout. En het derde biggetje werkt zich helemaal kapot om een stenen huis te metselen. Terwijl het derde biggetje nog aan het werk is maken de andere twee plezier of luieren.
Maar dan komt de grote boze wolf die de biggetjes wil opeten. Hij gaat naar het eerste biggetje, en eist binnengelaten te worden. Het biggetje peinst er niet over en weigert. De wolf dreigt vervolgens het huisje omver te blazen. De wolf ademt diep in en blaast het strohuis zonder moeite weg, waarna hij het biggetje opeet.
Na een tijdje krijgt hij weer trek en gaat naar het tweede biggetje. Een zelfde conversatie volgt, en ook het houten huis wordt weggeblazen, waarna het tweede biggetje eveneens opgegeten wordt.
Bij het derde biggetje lukt het niet zo makkelijk meer. De wolf kan het stevige stenen huis niet omverblazen en kruipt vervolgens door de schoorsteen naar binnen. Het derde biggetje had daar al op gerekend en op het haardvuur staat een grote ketel kokend water klaar. De wolf valt in de ketel, het biggetje doet het deksel erop, en de wolf wordt zelf door het biggetje opgegeten.

Betekenis: luiheid wordt bestraft en ijverheid wordt beloond.
Geschreven versie: achtiende eeuw, mondeling werd het sprookje al eerder verteld.

Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/De_wolf_en_de_drie_biggetjes

who's afraid of the big bad wolf?

In 1930 componeert Frank Churchill een aantal melodieën voor Walt Disney. Het bekendste is 'Who's afraid of the big bad wolf'. Dit werd gemaakt voor de Disneyfilm uit 1933 'The three little pigs'.

Pornocrates

Félicien Rops: 1879, Museum Félicien Rops Namur

Symbolisme

Brief van Félicien Rops aan H. Liesse over zijn werk:

"Ma Pornocratie est faite. Ce dessin me ravit. Je voudrais te faire voir cette belle fille nue chaussée, gantée et coiffée de noir, soie, peau et velours, et, les yeux bandés, se promenant sur une frise de marbre, conduite par un cochon à "queue d'or" à travers un ciel bleu. Trois amours - les amours anciens - disparaissent en pleurant (...). J'ai fait cela en quatre jours dans un salon de satin bleu, dans un appartement surchauffé, plein d'odeurs, où l'opopanax et le cyclamen me donnaient une petite fièvre salutaire à la production et même à la reproduction."

Félicien Rops is een Belgische graficus, schilder en karikaturist. Zijn werk is veelal satanistisch en licht pornografisch getint. De vrouwenfiguren, die de verleiding en het kwaad personifiëren, zijn doorgaans gemodelleerd naar de vlaamse meisjes waar Rops zo verzot op was.

Op latere leeftijd onderhield Rops nauwe contacten met symolistische dichters. Hij illustreerde meerdere uitgaven, bijvoorbeeld: Les épaves, een selectie uit les fleurs du mal (baudelaire).
Rops koesterde zijn onbekendheid en wilde niet beroemd zijn bij de massa van zogenaamd nette en eerlijke mensen, waar hij op neerkeek en van walgde.



Bron: http://madgabon.chez.com/peintres/rops/rops8.htm, http://nl.wikipedia.org/wiki/F%C3%A9licien_Rops

the swineherd

Gaugain: 1888
Los Angeles County museum of art
Post-impressionisme/Fauvisme, maar nog verwijzingen naar het realisme (de boer met zijn varkens, het harde leven).

Dit is een werk van gaugain dat iets minder exotisch en fel van kleur is. De varkenshoeder is afgebeeld met enkele varkens en een paard. Op de achtergrond is een dorp te zien.

De dood van Adonis

De dood van Adonis: Guiseppe Mazzuoli, 1644-1724

Hermitage, St. Petersburg



De griekse mythe over Adonis:

Aphrodite had menige liefdesrelatie na haar huwelijk met Hephaistos. Zo voelde ze onder andere een tedere hartstocht voor een jongeman die Adonis heette.

Adonis was een onverschrokken jager, die vaak roekeloos te werk ging als hij op gevaarlijk wild jaagde. Dit veroorzaakte veel onrust bij Aphrodite, die bang was dat hem iets zou overkomen.

Tevergeefs smeekte ze hem het jagen voortaan te laten en bij haar te blijven, waar hem niets kon gebeuren. Maar Adonis wist haar lachend te ontvluchten en bleef het gezelschap opzoeken van de andere mannen die gingen jagen, zodat hij zich kon blijven wijden aan zijn favoriete tijdverdrijf.

Op een dag achtervolgde Adonis een wild zwijn, een achtervolging die hem veel plezier verschafte. Toen hij het dier uiteindelijk aanviel, draaide het zich echter plotseling woedend om en doorboorde het met zijn vervaarlijke slagtand de onbeschermde dij van Adonis. Adonis probeerde nog weg te komen, maar zijn been weigerde mee te werken en op die manier kreeg het zwijn de kans hem dood te trappen.

Onmiddellijk kwam Aphrodite naar de plaats waar haar lieveling zo tragisch aan zijn einde was gekomen. Ze haastte zich door kreupelhout en doornstruiken, waarbij ze haar huid openhaalde aan de scherpe takken en doorns. Haar bloed kleurde de witte rozen waar ze langs kwam met een matrode tint. Toen ze aankwam op de plek des onheils, was Adonis al dood en verstijfd en haar hartstochtelijke liefkozingen werden niet langer door hem beantwoord. Aphrodite barstte toen in zo'n onstuitbare tranen vloed uit, dat bos- en waternimfen, goden en mensen en zelfs de natuur zich bij haar aansloten en samen met haar om de geliefde jongeman rouwden.

Als laatste kwam schoorvoetend Hermes aan bij de droevige menigte, om de ziel van de overledene naar de onderwereld te brengen, waar hij verwelkomd zou worden door Persephone, de godin van de onderwereld. Zij zou hem naar de plaats brengen waar goede, deugdzame stervelingen voor eeuwig in gelukzaligheid verblijven. Aphrodite was nog altijd ontroostbaar en huilde vele, vele tranen. Zodra de tranen de grond raakten, veranderden ze in anemonen en de bloeddruppels die uit de dij van Adonis waren gevloeid en op de grond waren gevallen, groeiden uit tot prachtige rode rozen.

Aphrodite bleef echter nog altijd zo intens verdrietig, dat ze het op een gegeven moment niet meer kon verdragen. Ze ging naar de Olympos, waar ze aan de voeten van Zeus neerviel en hem smeekte Adonis los te maken uit de omhelzing van de dood, of haar toe te staan zijn lot in de onderwereld te delen.

Het was onmogelijk de godin van de schoonheid toe te staan de aarde te verlaten en naar de onderwereld te gaan, maar Zeus kon er ook niet tegen haar zo te horen smeken. Hij besloot daarom dat Adonis uit de onderwereld zou worden teruggeroepen, zodat Aphrodite hem weer bij zich kon hebben. Maar Hades had de zeggenschap over Adonis, want de onderwereld was zijn rijk en hij weigerde hem te laten gaan. Na een langdurige discussie tussen Zeus en Hades werd een regeling getroffen. Adonis mocht de ene helft van het jaar op aarde doorbrengen en moest voor de andere helft terugkeren naar het Elysium.

Aan het begin van de lente verliet Adonis de onderwereld en zo snel hij kon ging hij naar zijn geliefde Aphrodite. Overal waar hij zijn voetstappen zette, ontloken de bloemen en begonnen de vogels te fluiten om te laten zien hoe blij ze waren met zijn komst. Zo werd Adonis het symbool van de plantengroei, die elke lente uit de bodem omhoog komt en de aarde bedekt met prachtige bladeren en bloemen en die de vogels doet fluiten. In de herfst keerde Adonis met tegenzin terug naar de onderwereld, want dan kwam het wrede wilde zwijn van de winter weer om hem met zijn slagtand te doorboren en de natuur te doen verdorren. En elk jaar in de herfst huilde de natuur om zijn vertrek.

Bron: http://www.xs4all.nl/~fmlkunst/infopagina/infopagina.htm, http://www.beleven.org/verhaal/adonis


schenktuit in vorm van varkenskop

De Hellenistische stijl doet vermoeden dat de schenktuit van niet eerder dan +- 330 v.Chr. kan zijn maar het exacte jaargetal is onbekend. Als je uit een varkenstuit kan drinken, kan het varken niet onrein zijn.
Louvre, departement Egyptische antiquiteiten

varken uit osiris tempel te Abydos

Egyptenaren offerden één maal per jaar varkens aan de maan en aan Osiris. Ook aten ze het vlees op. Degenen die te arm waren om een varken te offeren, bakten koeken en offerden die.
3100-2686 v.Chr. British Museum

Sint Antonius met varken

Sint Antonius werd geboren in Egypte omstreeks 251. Sint Antonius is de schutspatroon van armen, zieken, slagers, herders, hoveniers, varkens, varkenshoeders en vele andere beroepen.
Deze werd altijd afgebeeld met een varken.